Κάθε χρόνο στις 28 Οκτωβρίου γιορτάζουμε την εορτή της Αγίας Σκέπης. Την εορτή όπου η Υπεραγία Θεοτόκος, η Παναγία προστάτευσε, σκέπασε ως «νεφέλη», όπως λέει το κοντάκιο της εορτής και οδήγησε τον Ελληνικό στρατό σε νικηφόρες μάχες κατά την διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου.
Η γιορτή της Αγίας Σκέπης καθιερώθηκε μετά από ένα θαυμαστό γεγονός που συνέβη όπως μας πληροφορεί ο Συναξαριστής, είτε στα χρόνια του αυτοκράτορα Λέοντος Α΄ τον 5ο αιώνα μ.Χ., είτε στα χρόνια του αυτοκράτορα Λέοντος Στ΄ του Σοφού τον 9ο αιώνα. Εκείνα τα χρόνια ζούσε στην Κωνσταντινούπολη ο Όσιος Ανδρέας ο δια Χριστόν Σαλός. Σαλός σημαίνει τρελός. Οι διά Χριστόν σαλοί ήταν άγιοι άνθρωποι, οι οποίοι έκαναν κάποια περίεργα και παράλογα πράγματα για να τους θεωρούν τρελούς και παλιάνθρωπους και να μην τους τιμούν, έτσι ώστε να ζουν με ταπείνωση στην αφάνεια.
Μια νύχτα που γινόταν αγρυπνία στο ναό της Παναγίας των Βλαχερνών, ο όσιος Ανδρέας μαζί με τον μαθητή του Επιφάνιο, είδαν την Υπεραγία Θεοτόκο να μπαίνει από την κεντρική πύλη στο ναό. Την συνόδευαν οι παρθένοι Ιωάννης ο Πρόδρομος και Ιωάννης ο Θεολόγος μαζί με πλήθος αγγέλων. Η Παναγία προχώρησε στο σολέα. Εκεί γονάτισε και προσευχήθηκε πολλή ώρα με θερμά δάκρυα για τη σωτηρία των πιστών, ενώ την έβλεπαν μόνο ο Ανδρέας και ο Επιφάνιος. Αφού προσευχήθηκε σηκώθηκε και μπήκε μέσα στο ιερό, όπου φυλασσόταν το μαφόριο της, ένα είδος χιτώνα που κάλυπτε το κεφάλι και έφτανε μέχρι τους αστραγάλους, το πήρε στα χέρια της και βγαίνοντας από το ιερό το άπλωσε πάνω στους πιστούς, για να δείξει ότι τους σκεπάζει και τους προστατεύει.
Αυτό είναι το γεγονός όπου στάθηκε η αφορμή για να καθιερώσει η Εκκλησία μας την εορτή της Αγίας Σκέπης, την εορτή προς τιμήν της Παναγίας η οποία με τις προσευχές και τις παρακλήσεις της, σκεπάζει, προστατεύει και φωτίζει τους πιστούς στον δρόμο για την τελείωση.
Η Εκκλησία μας εόρταζε την εορτή της Αγίας Σκέπης, της Υπεραγίας Θεοτόκου στην 1 Οκτωβρίου. Όμως, στις 21 Οκτωβρίου του 1952, με απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, μεταφέρθηκε ο εορτασμός της εορτής αυτής στη στις 28 Οκτωβρίου, ώστε να συνεορτάζεται με την Εθνική εορτή της 28ης Οκτωβρίου 1940 ( β΄. Αι Συνοδικαί Εγκύκλιοι, Τόμος Β΄, σελ. 649).
Χωρίς αμφιβολία η εποποιία του 1940 αποτελεί ένα θαύμα. Δεν είναι καρπός αποκλειστικά ανθρώπινου αγώνα, όταν ο Ελληνικός στρατός καλείται να αντιμετωπίσει μία στρατιωτική δύναμη της εποχής τον Ιταλικό στρατό. Η Θεϊκή χάρη συνεργάσθηκε με την ανθρώπινη προσπάθεια. Οι Έλληνες στα κρίσιμα χρόνια του πολέμου εμπιστεύθηκαν στα χέρια της Παναγίας τον αγώνα τους. Ζήτησαν την μητρική προστασία της για να υπερασπιστούν τα δίκαιά τους και η Παναγία ήταν κοντά τους. Υπάρχουν μαρτυρίες από Έλληνες στρατιώτες όπου έβλεπαν να τους εμψυχώνει και να τους σκεπάζει, καθώς πολεμούσαν στη Μάροβα, στο Μπούμπεση, σε άλλες περιοχές της Πίνδου και της Αλβανίας. Έβλεπαν μία γνώριμη γυναικεία μορφή, ψιλόλιγνη, να βαδίζει , με την καλύπτρα της ανορυγμένη από το κεφάλι στους ώμους. Ήταν η Υπεραγία Θεοτόκος, η μάνα η μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα, η υπέρμαχος Στρατηγός.
Στην εποχή που ζούμε, μία κρίση ταυτότητας και αξιών, η Ορθόδοξη πίστη της Εκκλησίας μας και η γνώση της ιστορίας των προγόνων μας, του Ελληνικού έθνους, είναι αξίες που μπορούν να μας οδηγήσουν με ασφάλεια μέσα στο χρόνο. Να γνωρίσουμε από που ξεκινήσαμε, να συνειδητοποιήσουμε ποιοί είμαστε και να αγωνισθούμε να διατηρήσουμε τις αξίες μας, τα ήθη και τα έθιμα μας και προ πάντων την πίστη μας.
Επιμέλεια κειμένου:
Γκούντελος Κων/νος
Θεολόγος
