Αγαπητοί μας νέες, νέοι, παιδιά και γονείς,
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Μεγάλα και παράδοξα είναι όσα γιορτάζει η Εκκλησία μας αυτές τις μέρες, από την έναρξη της Μεγάλης Εβδομάδας μέχρι και την Κυριακή του Θωμά. Δεν είναι πρωτάκουστα, αλλά αν εμβαθύνει κάποιος στην ουσία των ημερών δεν θα πάψει ποτέ να μένει έκθαμβος από τα γενόμενα και να εκφράζει τα δρώμενα ως μεγάλα και παράδοξα.
Κέντρο των εκκλησιαστικών συνάξεων είναι το πρόσωπο του Χριστού και στην διάρκεια των οποίων εξιστορείται με ύμνους η σύλληψη, τα πάθη, η σταύρωση, η ταφή, η Ανάσταση του Χριστού και η πρώτη συνάντηση Του με τους Μαθητές μετά την Ανάσταση.
Στην πρώτη προς Κορινθίους Επιστολή (α΄, 18-28) ο Απόστολος Παύλος τα παραπάνω μας τα περιγράφει για μεν τους Έλληνες, δηλαδή τους Σοφούς της εποχής, ως μωρία δηλαδή ως ανοησία. Για δε τους Ιουδαίους, δηλαδή τους απογόνους του Μωσαϊκού νόμου, τα περιγράφει ως αδυναμία και σκάνδαλο. Ενώ για αυτούς που καλούνται να ακολουθήσουν το ευαγγελικό μήνυμα της Αναστάσεως, και όσα ανέλπιδα γεγονότα προηγούνται αυτής, την σταύρωση, τον θάνατο και την ταφή, τα περιγράφει ως Θεού δύναμις, ως Θεού Σοφία.
Έχει λοιπόν συνείδηση η Εκκλησία μας ότι το κήρυγμα της Αναστάσεως είναι μωρία κατά την σοφία και λογική του κόσμου τούτου καθώς και αδυναμία κατά τους ανθρώπους που περιμένουν την νίκη, την βασιλεία, τα τρόπαια, τα πλούτη και τις επευφημίες των ανθρώπων, διότι ο θάνατος του σταυρού αποτελεί ντροπή, αισχύνη και αποτυχία στην ζωή.
Όμως, η Εκκλησία μας έχοντας αυτήν την αυτογνωσία, ότι της ασκείται τέτοια υποτιμητική κριτική, επιμένει να προσφέρει την γνώση του υπέρλογου και του υπερφυσικού. Προτείνει να βλέπουμε πέρα από τους νόμους της φύσεως και πέραν των δυσκολιών, του σταυρού, του πάθους και της ταφής. Προτείνει να εγκολπωθούμε αυτό που δεν βλέπουν τα μάτια του σώματος αλλά τα μάτια της πίστεως. Μιας πίστεως που δεν χαρακτηρίζεται από την ελπίδα μελλοντικών ταξιμάτων, αλλά μιας πίστεως που χαρακτηρίζεται από την βιωματική εμπειρία της Αναστάσεως στο σήμερα! Μιας πίστεως που δεν πηγάζει μόνο από την διήγηση ιστορικών γεγονότων μίας άλλης εποχής, αλλά από γεγονότα που διαδραματίζονται σήμερα και για τον κάθε άνθρωπο κάθε εποχής, μέσα από την λειτουργική χρονική διάσταση!
Σήμερα, λοιπόν, τρέχουν τα παραπάνω γεγονότα και επηρεάζουν τον εσωτερικό μας κόσμο. Με συμπάθεια καλλιεργείται η εσωτερική μας διάθεση προς τον Χριστό για το άδικο μαρτύριο που σηκώνει και αισθανόμαστε λύπη και πένθος για τον θάνατο του Υιού της Παναγίας μας. Καθώς, θάμβος, χαρά και έκπληξη μας περιβάλει η παρουσία του ζωντανού και Αναστημένου Διδασκάλου μεταξύ των μαθητών, αν και ο ίδιος το προφήτευε και μας προετοίμαζε ότι έτσι θα γίνει.
Προκαλείται η πίστη μας, είτε να την αρνηθούμε, είτε να την ενστερνιστούμε και να την κηρύξουμε. Τόσο συνταρακτικά είναι τα γεγονότα.
«…φέρε τὸν δάκτυλόν σου ὧδε καὶ ἴδε τὰς χεῖράς μου, καὶ φέρε τὴν χεῖρά σου καὶ βάλε εἰς τὴν πλευράν μου, καὶ μὴ γίνου ἄπιστος, ἀλλὰ πιστός…» (Ιωάν. κ΄, 27) λέγει ο Αναστημένος Χριστός στον Απόστολο Θωμά. Ο Απόστολος Θωμάς από την άλλη αντικρίζοντας μαζί με τους υπόλοιπους μαθητές το μεγάλο θαύμα της Αναστάσεως του Διδασκάλου του, αναφωνεί το γνωστό σε όλους μας : «ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου» (Ιωάν. κ΄, 28).
Με αυτή την βεβαιότητα της ψηλάφησης του Αποστόλου Θωμά, την οποία θα εορτάσουμε αύριο ως γεγονός του παρόντος, προτρέπουμε να βιώνουμε τις εόρτιες και πασχαλινές διακοπές από τα σχολικά έδρανα και να κηρύττουμε με τον χαιρετισμό «Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη!» το μεγάλο και παράδοξο γεγονός για την ανθρώπινη λογική της Αναστάσεως του Χριστού, του Κυρίου και Θεού μας! Αμήν!
Με ευχές πολλές για υγεία και μακροημέρευση!
ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ!
