Αγαπητοί μας νέοι,
Η Εκκλησία μας τούτες τις μέρες χαίρεται και πανηγυρίζει διότι ο γεννήτορας της γεννιέται. Παράλογο; Είναι η δωρεά του Θεού για όλη την κτίση ώστε ο Χριστός να μην ανήκει σε μια συγκεκριμένη εποχή αλλά να είναι για όλες τις εποχές των ανθρώπων έως της συντέλειας των αιώνων δια της Εκκλησίας. Γενέθλια που πραγματώνονται σε κάθε Θεία Λειτουργία για την βρώση των πιστών του Σώματος και του Αίματος του Χριστού προς αναζωογόνηση και αναγέννηση των ψυχών και των σωμάτων εκάστου!
Αλήθεια, μια τέτοια χαρά και ένα τέτοιο πανηγύρι αγγίζει τις δικές μας καρδιές; Τι χρειάζεται για να ενταχθούμε σε αυτό το κλίμα;
Πρώτον, χρειάζεται μια έρευνα περισυλλογής και αυτογνωσίας. Να γνωρίσουμε την θνησιμότητά μας. Όχι να αρνηθούμε τις χαρές αυτού του κόσμου ως πρόσκαιρες και στιγμιαίες αλλά να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε ένοικοι αυτού του κόσμου, δηλαδή περαστικοί.
Και δεύτερον, έχοντας μια τέτοια αυτογνωσία να ερευνήσουμε και να μελετήσουμε ισότιμα τις κατά καιρούς προσεγγίσεις θεραπείας του θανάτου που προσφέρθηκαν στον άνθρωπο, είτε δια της επιστήμης, είτε δια της θρησκείας, είτε δια της αθεΐας, να τα συγκρίνουμε, να τα ζυγιάσουμε και να επιλέξουμε τι θα ενστερνιστούμε και τι θα απορρίψουμε.
Αν δεχτούμε την Αγία Γραφή ως Θεόπνευστη θα δούμε τον Απόστολο Παύλο να μας λέγει «πάντα δὲ δοκιμάζετε, τὸ καλὸν κατέχετε· ἀπὸ παντὸς εἴδους πονηροῦ ἀπέχεσθε» (Α’ Θεσσ. ε΄, 21). Ένας τέτοιος ευαγγελικός λόγος δίδει στον καθένα μας τον χρόνο που χρειάζεται να ερευνήσει, να δοκιμάσει και να βιώσει ό, τι χρειάζεται μέχρι να πεισθεί στην αλήθεια του μυστηρίου της γεννήσεως του Θεανθρώπου Χριστού και την από τριήμερη ταφή Ανάσταση Του.
Τα παραπάνω έχουν κόπο, ίσως και ταλαιπωρίες που φτάνουν στο κατώφλι του προσωπικού θανάτου. Ζητούν καρδιές να φλέγονται από την αναζήτηση της θεραπείας τους, ίσως χρειαστεί να αρνηθούμε τον εαυτό μας. Πολλές είναι οι περιπτώσεις των ανθρώπων που αρνήθηκαν την πορεία τους και απόψεις τους για να ακολουθήσουν τον Χριστό. Ενδεικτικά παραδείγματα από την ομάδα των αποστόλων. Οι Απόστολοι Σίμωνας, Ανδρέας, Ιάκωβος και Ιωάννης άφησαν αμέσως τα δίχτυα του ψαρά και γίνανε μαθητές του. Ο Απόστολος Ματθαίος άφησε το επάγγελμα του τελώνου και ακολούθησε τον Χριστό. Αργότερα, ο Απόστολος Παύλος στην πορεία του προς την Δαμασκό για να φυλακίσει τους χριστιανούς συνάντησε τον Χριστό μέσα σε άπλετο Φως και άλλαξε πορεία κ.ά. παραδείγματα στην ιστορία της Εκκλησίας που δεν είναι δυνατόν να εκθέσουμε στο παρόν κείμενο.
Καθένας μας χρειάζεται τον δικό του ξεχωριστό χρόνο και τρόπο μέχρι την ωριμότητά του για την γνωριμία του με τον Χριστό. Αναφέρεται αυτό ως ωριμότητα διότι χρειάζεται ωρίμανση και ανάπτυξη μέχρι την συνειδητοποίηση του κινδύνου γενικώς και μεταξύ αυτού και του θανάτου, για την αποφυγή του. Ο ληστής του σταυρού, ο εκ δεξιών του Χριστού και πρώτος πολίτης του Παραδείσου, χρειάστηκε μόλις πριν ξεψυχήσει για να μετανοήσει και να συνειδητοποιήσει ότι η Ζωή έχει άλλα μονοπάτια, μέσα από την μία οδό που είναι ο Χριστός.
Ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Δαμασκηνός αναφερόμενος σε ένα τροπάριο της περιόδου των Χριστουγέννων (τον ειρμό της α΄ ωδής του Ιαμβικού κανόνα) στο φετινό του Χριστουγεννιάτικο μήνυμα, ομιλεί για τα Χριστούγεννα ως ημέρα ορόσημο και ελπίδα για την ανθρωπότητα, «…η διέλευση του Χριστού από την άκτιστη ουσία στην κτιστή διαταραγμένη και καταταλαιπωρημένη φύση του ανθρώπου, δηλώνει την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους και ολόκληρης της δημιουργίας και καλούμαστε να μεταβούμε από την γη στον Ουρανό…». Όχι κυριολεκτικά, αλλά βιωματικά. «Χριστός ἐπι γής ὑψώθητε» διαβάζουμε σε άλλο τροπάριο της υμνολογίας. Καλούμαστε δλδ να χαρούμε και να γιορτάσουμε! Να σηκωθούμε από την πάλη της ασθενείας της φθοράς και να το γλεντήσουμε ! Αυτό δεν σημαίνει να ξεκινήσουμε κάθε είδους άσκηση, μετάνοιες, νηστείες, κ.α. για να εκφράσουμε την αφοσίωση μας στην πίστη. Ίσως και αυτά αλλά χρειάζεται μεγάλη θέρμη και ζήλο για την αναζήτηση του Χριστού. Είναι μάλλον το επόμενο στάδιο. Αντίθετα, σημαίνει να χαιρόμαστε από εκεί που βρισκόμαστε, να πέμπουμε δοξολογίες προς τον Θεό και να παρακαλούμε μέσα σε οποιαδήποτε θλίψη, ταλαιπωρία και ανωριμότητα ή χαρά και πληρότητα «…Δεῖξον ἡμῖνκαί τήν ἔνδοξόν σου Ἀνάστασιν…»!
Για όλα τα παραπάνω και για να φθάσουμε στο βίωμα της χαράς της Εκκλησίας μας για τα Χριστούγεννα είναι αναγκαία η προθυμία, η θερμή διάθεση, ο ζήλος, ο ενθουσιασμός, η έρευνα και η καλλιέργεια. Ενώ να αποφευχθούν η απροθυμία, η νωθρότητα, η ανία και η αδιαφορία.
Ευχόμαστε η ευκαιρία αυτή που μας αξιώνει ο Θεός να βιώνουμε για άλλον ένα χρόνο την εορτή των Χριστουγέννων του 2018 να είναι η απαρχή μιας τέτοιας πορείας αναζήτησης και θέλησης, της γνώσης του εαυτού μας και του κόσμου ώστε να ατενίσουμε και να νοήσουμε την σωτηρία που έρχεται μέσα από την ταπεινή φάτνη των αλόγων της Βηθλεέμ. Αμήν!
