«Τὶ σοι προσενέγκωμεν Χριστέ, ὅτι ὤφθης ἐπὶ γῆς ὡς ἄνθρωπος δι’ ἡμᾶς; ἕκαστον γὰρ τῶν ὑπὸ σοῦ γενομένων κτισμάτων, τὴν εὐχαριστίαν σοι προσάγει· οἱ Ἄγγελοι τὸν ὕμνον, οἱ οὐρανοὶ τὸν Ἀστέρα, οἱ Μάγοι τὰ δῶρα, οἱ Ποιμένες τὸ θαῦμα, ἡ γῆ τὸ σπήλαιον, ἡ ἔρημος τὴν φάτνην· ἡμεῖς δὲ Μητέρα Παρθένον. Ὁ πρὸ αἰώνων Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς». Ἡ προσδοκία τῆς σωτηρίας τοῦ μακρόκοσμου καί τοῦ μικρόκοσμου τῆς Δημιουργίας γίνεται ἔμπνευση στόν ὑμνογράφο καθώς τά πάντα γίνονται καί πορεύονται κατά τήν ἐπιλογή τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ παλαιός Ἀδάμ ἀποτελεῖ τήν ἐπιλογή τοῦ ἀνθρώπου νά ζήσει μακράν τοῦ Θεοῦ μέ ὅλες τίς συνέπειες