«Ἰδοὺ σκοτία καὶ πρωΐ, καὶ τί πρὸς τὸ μνημεῖον Μαρία ἕστηκας, πολὺ σκότος ἔχουσα ταῑς φρεσίν; ὑφ’ οὗ ποῦ τέθειται ζητεῖς ὁ Ἰησοῦς. Ἀλλ’ ὅρα τοὺς συντρέχοντας Μαθητάς, πῶς τοῖς ὀθονίοις καὶ τῷ σουδαρίῳ, τὴν Ἀνάστασιν ἐτεκμήραντο, καὶ ἀνεμνήσθησαν τῆς περὶ τούτου Γραφῆς. Μεθ’ ὧν, καὶ δι’ ὧν καὶ ἡμεῖς, πιστεύσαντες, ἀνυμνοῦμέν σε τὸν ζωοδότην Χριστόν». Ὁ διά τεσσαράκοντα ἡμερῶν προηγηθείς ἐξαγνισμός τῆς ὕπαρξης κάθε ἀνθρώπου πού παραμένει στίς καρδιές μας καί προαναγγέλλει τή Μεγάλη Ἑβδομάδα καί τό Πάσχα, εἶναι προφανές ὅτι ἀντιμετωπίζει καθημερινά νέες καί περίπλοκες προκλήσεις λόγῳ τῆς πανδημίας. Οἱ ποιμένες καί δάσκαλοι πού βρίσκονται στήν πρώτη γραμμή τῆς χριστιανικῆς διακονίας, συχνά διακρίνουν ὁλοκάθαρα τά ζητήματα πού προκαλοῦν ἀναστάτωση στήν κοινωνία. Ὡστόσο, ἐν μέσῳ αὐτοῦ τοῦ χάους καί τῆς ταλαιπωρίας, ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἔχει κρατήσει πνευματικά ἀσφαλεῖς, μέ τή διαβεβαίωση ὅτι ἡ ἀγάπη καί ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ συνεχίζει νά ὑπάρχει ἀνάμεσά μας. Ἄν θέλησουμε νά διασκευάσουμε τόν ἀνωτέρω ὕμνο, θά μπορούσαμε ἐπίκαιρα νά τοῦ δώσουμε τήν ἔννοια τοῦ σημερινοῦ ἀοράτου